Een interessant interview vandaag met filosoof Harry Kunneman in Trouw. Hij bedacht het ‘Dikke Ik’, een uitdrukking voor de alsmaar meer consumerende mens, die zichzelf beter voordoet dan de ander en zich weinig aantrekt van andermans ellende. Het Dikke Ik is kortom een morele tunnelvisie met drie kenmerken: steeds dikker worden, jezelf dik maken en een dikke huid hebben.

Nu is een tuinblog niet de meest voor de hand liggende plek voor filosofie en politiek. Maar ik moest denken aan staatssecretaris Jetta Klijnsma die door de politiek genadeloos geframed werd door de term moestuinsocialisme. Dat kwam omdat zij in juni 2014 het idee opperde dat ouderen hun AOW konden aanvullen door bijvoorbeeld een moestuin te beginnen. Haar suggestie gaf overigens voeding aan nog andere woordspelingen zoals ‘Aalmoestuin’ en de ‘Partij van de Aardbei’.

Zelf heb ik wel iets met die zelfredzaamheid waarop Jetta Klijnsma doelde. Een moestuin biedt beweging, ontspanning, contact met mens, dier, plant en aarde. De moestuin maakt ons bewust dat ons eten er niet ‘zomaar’ is. Het haalt op een kleine, menselijke schaal het Dikke Ik uit ons.

Dit jaar ben ik mijn moestuin begonnen. En ik heb al veel geleerd. Zaai bijvoorbeeld altijd meer voor dan je nodig hebt. Dan heb je een plant achter de hand wanneer er later een in de volle grond sneuvelt. De ‘extra’s’ die je niet nodig blijkt te hebben deel je uit.

De moestuinder weekt ook voor. Met name harde, grote zaden die buiten lastig kunnen ontkiemen, zoals bonen en maïs. Het was in Brabant droog en relatief koud. Dus na een maand in de volle grond heb ik de maïszaden weer eruit gepeuterd, binnen voorgeweekt en na het eerste kiemverschijnsel apart opgepot. Hopelijk wordt het nog wat met die maïs.

Op mijn werk is een levendige handel ontstaan in zaden en kiemplantjes. De goede adviezen gaan over en weer. We proeven van elkaars oogst. Er is zelfs een collega die natte bonen in een geseald zakje op haar borst draagt. En dat doet ze dan om mij nog kievitsboonplantjes te bezorgen.

De echte moestuinder kortom spaart, maar deelt ook rijkelijk uit. Hij beweegt mee met de tijd van het jaar en het weer van de dag. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is maar dat er toch dagelijks veel te genieten valt.

Ik pleit dus voor het nieuwe begrip moestuinmentaliteit. Als tegenhanger van het Dikke Ik.