Het is nu echt lente. Dat zie je niet alleen in de tuin. Ook in de berm kun je heel wat in bloei zien staan: hondsdraf, dovenetel, paardenbloem, fluitekruid, groot hoefblad.

Een paar weken geleden zag ik in de berm de bijzondere bloei van akkerpaardenstaart of heermoes. Eerst komen de kale stengels tevoorschijn die sporen bevatten (zie foto boven).

Na een paar weken zijn deze verdwenen en veranderd in fijnvertakte groene stengels (zie foto hieronder).

Levend fossiel

Wat echt bijzonder is: net zoals varens is dit een oerplant die zich als ‘levend fossiel’ nog steeds handhaaft. Alleen daarom al wilde ik er een stukje aan wijden.

Driehonderd miljoen jaar geleden, in het Carboon, groeiden ze uit tot twintig meter hoogte. Later, zo’n honderdveertig miljoen jaar geleden, waren ze een belangrijke voedselbron voor dinosaurussen.

Ik kan me bij deze jaartallen helemaal niets voorstellen, behalve dat het heel erg lang geleden is.

Giftig

De akkerpaardenstaart is dus een overlever. Hij groeit op vochtige, voedselarme en zure gronden.

Op vervuilde bodem blijft hij  het langste staan of is hij een van de eerste planten die weer verschijnt. Heermoes is zó goed bestand tegen zware metalen dat het deze zelfs opslaat in het eigen weefsel.

In de tuin wil je deze plant liever niet. Het kan een plaag worden door de ondergrondse wortelstokken. In het weiland is hij ook ongewenst: voor dieren en vooral paarden is hij giftig.

In de homeopathie worden aan de plant geneeskrachtige eigenschappen toegeschreven. Gezien die zware metalen zou ik er niet zomaar een aftreksel of thee van maken, maar het schijnt te kunnen.